قرنطینه

توی این عکس دو تا نمودار میبینید: قرمز نمودار درگیری ۷۰ درصد جامعه است و آبی نمودار درگیری ۴۰ درصد. قرمز زود تمام میشه ولی آبی طول میکشه تا تمام بشه. پس چرا قرمز بدتره؟ بالای عکس توضیح داده که ما میتونیم مبتلا شدن رو به تعویق بندازیم ولی جلوش رو نمیتونیم بگیریم. اگر به تعویق بندازیم فرصت برای ارائه خدمات درمانی فراهم‌میشه. و با یه توضیح ساده و قشنگ گفته «این یعنی اینکه روی یک تخت icu با تجهیزات کافی درمان بشی یا توی یک چادر بیمارستان صحرایی!»
.
اما چکار کنیم که پیک بیماری رو با ۴۰ درصد ابتلای جامعه بگذرونیم؟ اگر چرخه انتقال ویروس بشکنه و افراد کمتر مبتلا بشن رسیدن به پیک بیماری آهسته تر میشه و بیشتر طول میکشه (یعنی ممکنه به اواخر فروردین یا اردیبهشت هم برسه) اما خوبیش این هست که تا اون موقع فرصت برای آماده کردن بیمارستانها، تهیه تجهیزات مراقبتی و حمایتی و‌درمان و ... فراهم میشه. افراد کمتری بیمار میشن و مراجعات و بستری هم کمتر میشه. و امکان رسیدگی بیشتر و درمان قطعی و بهبودی قطعی بیشتر اتفاق میفته و مرگ و میر کمتر میشه. اونوقت میشه از کرونا اینقدرها هم نترسید. و اینکه هر چی زمان بگذره احتمال پیدا شدن واکسن و درمان قطعی بیشتره!
.
مهم اینه که بدونیم کرونا بیماری خیلی کشنده ای نیست و همه مبتلایان کرونا نمیمیرند، به شرطی که مبتلایان کمتری داشته باشیم! 
اما در شرایطی که مبتلایان زیادی همزمان نیازمند دریافت خدمات بیمارستانی باشند با وجود شرایط فعلی سیستم درمانی کشور ما، قطعا مرگ و میر بالا خواهد بود.
.
پس با خارج نشدن از خونه هامون و رعایت دقیق و وسواسی اصول پیشگیری (استفاده درست از ماسک و شستشوی مکرر و صحیح دستها) چرخه انتقال ویروس رو بشکنیم و نگذاریم که کرونا تلفات زیادی از ما بگیره.
.
این نکته خصوصا برای مردم شهرستانهای کوچکتر و روستاها خیلی حیاتی تره، چون خدمت رسانی و درمان در این مراکز محدودیتهای بیشتری داره.
.
لطفا این مسائل رو هر طوری میتونید با اطرافیانتون مطرح کنید. مسئولیت اجتماعی تک تک ماست که از خودمون و مردممون در برابر این بیماری دفاع کنیم. 
به جای هشتگ زدن و تشکر از کادر درمان (که این روزها واقعا خسته ترین و مضطرب ترین هستیم) یه کار انجام بدید لطفا! توی خونه بمونید و این پست رو برای دوستانتون بفرستید.

 

قرنطینه

سلام. امروز میخوام خیلی ساده و با شواهد علمی براتون توضیح بدم که اگر این روزها حس کنیم که دیگه از قرنطینه خسته شدیم، و تصمیم بگیریم توی خونه نمونیم چی میشه؟
اپیدمیولوژیستها (یعنی کسانی که درس آمار و احتمالات درباره بیماریها و خصوصا همه گیری ها خوندن) معتقدند که وقتی یک بیماری ویروسی همه گیر میشه یک سری اتفاقات و روند حرکت بیماری و شدت همه گیری قابل پیش بینی هست. چون ویژگیهای مشابه بین بیماری های ویروسی وجود داره، مثلا اینکه اغلب بیماری شدیدی نمیتونن ایجاد کنن، یا اینکه سیر خود محدود شونده دارند و خودشون اکثر موارد خوب میشن، یا اینکه اگر انتقالشون تنفسی باشه مثل کرونا سرعت انتقال میتونه خیلی سریع باشه.
خب اینها اومدن بر اساس این اطلاعات و اصول علمی و طبق تجربه ووهان چین یه نمودار زنگوله ای طراحی کردن (شکل بالا) و گفتن که احتمالا این همه گیری در ایران از لحاظ زمانی این سیر رو خواهد داشت. و توقع داریم اوج همه گیری ما اواخر اسفند تا اوایل فروردین باشه. .
خب، اوج همه گیری یا پیک بیماری چه اهمیتی داره؟ معنیش این هست که در اون بازه زمانی بیشترین تعداد مبتلایان و بیشترین نیاز به تخت بستری و تخت آی سیو (مراقبت ویژه) و دستگاههای تنفس مصنوعی رو خواهیم داشت. اصولا زمانی پیک بیماری محسوب میشه که بین ۴۰-۷۰ درصد افراد جامعه به بیماری مبتلا شدند و خوب شدند یا در اون زمان مبتلا هستند. .
اما اینکه این پیک رو ما با ابتلای ۴۰ درصد افراد جامعه بگذرونیم یا ۷۰ درصد، بستگی به چی داره؟ بستگی به چرخه انتقال ویروس داره. یعنی چی؟ یعنی اگر چرخه انتقال ویروس فعال باشه و مردم مدام بیماری رو بین هم منتقل کنن، توی دوره ی پیک بیماری حدود ۷۰ درصد مردم مبتلا میشن و خودتون حساب کنید که با این شرایط سیستم‌درمانی و تعداد تختها و امکانات محدود بیمارستانی و کمبود همیشگی دارو و پزشک و وپرستار چه فاجعه ای به بار خواهد آمد. این اتفاقها توی شهرهای کوچیکتر و خارج از مرکز استان‌خیلی تبعاتش شدیدتر خواهد بود چون همه میدونیم که امکانات این شهرستانها در حالت عادی هم محدوده. یعنی همون اتفاقی که الان داره توی استانهای شمالی میفته، و تبعاتش که شامل بیمار شدن عده بیشتر و بدحال شدن و‌متاسفانه مرگ عده زیادی از بیماران و پرسنل و‌پزشکان رو هم در پی داشته، و خودش باعث میشه که محدودیت در خدمت رسانی و کنترل بحران بیشتر هم بشه. چون دیگه کسی وجود نداره که بیمار رو نگهداری و‌درمان کنه! ولی ما متاسفانه داریم اسمش رو میذاریم شهیدان کرونا، در حالیکه این افراد قربانی عدم احساس مسئولیت تک تک افراد جامعه هستن.